Millum teir lovsangir, vit syngja í Kristnastovu, er hesin ein av teimum afturvendandi. Hetta er ein stuttur sangur við einum versi, sum umtalar náði og trúfesti Harrans. Hann var eisini sungin nýggjársaftans morgun, tá vit nakrar tímar eftir skuldu fara inn í nýggja árið 2024: Óbroytiligur er kærleiki Harrans. Hans náði aldri burt takast kann, hon er nýggj hvønn ein morgun, nýggj hvønn ein morgun,...
Um jóltíðir ferðast ungir føroyingar í hópatali heim til Føroya at vera saman við foreldrum og systkjum. Vit vilja helst vera saman við “okkara” um høgtíðina − hava okkara kæru rundan um okkum. Hetta liggur djúpt í okkum øllum.Boðskapurin, sum knýtir seg til jólini, er ein vøkur og undurfull søga, um hvat Gud gjørdi, fyri at menniskja skuldi koma heimaftur. Harranum okkara longdist eftir at...
Tað er hugtakandi at síggja føroyskar kappróðarbátar, sum stevna fram móti málinum við fullari ferð. Hvør verður fyrstur á málið? Áralagið, orkan, konsentratiónin – alt telur við. Og ikki minst hetta, at hava eitt vakið eyga við málinum. Hetta er serstaka uppgáva róðurmansins. Hvørt lítið frávik kann koma at kosta. Í ringum róðararlíkindum á Òlavsøku í Havn er onkuntíð tað hent, at onkur bátur er...
Hesi tankavekjandi orð um kall til tænastu fann eg einaferð í “The Word for Today” – eitt andaktshefti, sum á donskum ber heitið “Et ord til dagen”. Hesin tekstur er skrivaður út frá tí, ið stendur í Ápostlasøguni 13,2, tá ið Paulus og Barnabas vórðu kallaðir til tænastu. Haldi orðini eru verd at geva gætur og vera her endurgivin, sum eg las tey á enskum:...
Hetta hendi allarfyrsta langafríggjamorgun fyri einum tveytúsund árum síðan: “Teir fóru nú við Jesusi frá Kaifasi til borg landshøvdingans; tað var tíðliga um morgunin. Sjálvir fóru teir ikki inn í borgina, fyri at teir skuldu ikki verða óreinir, men kundu eta páskalambið.” Í myrkrinum kvøldið fyri vóru Judas, vaktarmenn og tænarar frá høvuðsprestunum og farisearunum farnir við kyndlum og vápnum at handtaka Jesus og fóru...
Er tað ikki so, at tá vit síggja ælabogan, verða vit leidd í huganum aftur til eina kenda søgu, sum vit hoyrdu, tá vit vóru børn. Orðið sigur, at eftir syndflóðina gjørdi Gud ein sáttmála við Nóa og setti ælabogan á himmalin sum tekin um, at hann aldri aftur fór at oyða jørðina við vatni. Hon er umtalað í 1. Mósebók 9,11-17. Ivaleyst munnu vísmenn...
Eg minnist, tá eg sum smádrongur kom at bróta eitt vindeyga nokk so meint í einum húsum í grannalagnum, har vit búðu niðri vid Rættará Havn. Hetta hendi undir spæli saman við øðrum. Eg rann sum ein hvirluvindur burturfrá í vón um, at hetta ikki fekk nakrar avleiðingar. Men onkur hevði sagt frá tilburðinum, og tað kom fyri oyruni á pápa mínum. Hvørja avtalu pápi...
Hetta eru seinastu orðini í vakra summarsangurin hjá Jens Dam Jacobsen, sum føroyingar mangan syngja saman á fundum og samkomum. Sangurin er eisini ein góð lýsing av einum føroyskum, litríkum hásummardegi, tá alt andar av livandi lívi frá fjøru til fjallatind. Tað er eins og at yrkjarin vil siga: . Gævi, at klokkan steðgaði her. Gævi, at vit klundu fastfryst hesa myndina í livandi líki....
Tað var ein av teimum myrku og stormfullu novemberdøgunum. Eg var til handils í Irma og fekk eyga á ein kassa við páskaliljuleykum til niðursettan prís. Tað var eitt sindur seint á árinum at planta leykir, men tað kann viðhvørt vera eitt sindur ringt at standa ímóti einum góðum tilboði.Eg visti, at teir máttu plantast beinanvegin, so í skýmingini – gird í regnfrakka og gummistylvum...
Ein eldri kona var einaferð á veg út í Kristnastovu, men hevði trupult við at finna fram til húsið á Birmavej 36 á Amager. ”Men so fekk eg eygað á føroyska flaggið”, segði hon og strálaði sum ein sól. Flaggið var bæði vegvísari og ein fløvandi heilsan. Eg haldi, at øll vit, ið búgva uttan fyri Føroyar, kenna til hesar kenslur: at tað rørir við nakrar...